Σε μια ψηλή βουνοκορφή ο στεναγμός μου βγαίνει
Τώρα που ανθίζουν τα δεντρά, η άχνα τα μαραίνει
Τση μοίρας δεν εζήτηξα εγώ ποτέ χατίρι
Κι ας μ’ έχει πάντα στου καημού το σπίτι μουσαφίρη

Με μάθια κουβαλώ καημούς μια ζωή στην πλάτη
Και μόνιμο το δάκρυ μου στων αμαθιών την άκρη
Λείπεις και σβήνει η χαρά, τα χείλη δε γελούνε
Κι οι πίκρες κατοικήσανε μες στο κορμί και ζούνε

Έχω καημό αν δε σε δω, χαρά όταν σε βλέπω
Θεέ μου παράξενο σεβντά και πλιο δεν τον αντέχω
Η μοίρα με ξεγέλασε και μια χαρά μου πέμπει
Που μια ζωή με τράτερνε μόνο καημούς ραένει

Δυο μονοπάτια επάντηξα, ποιο να διαλέξω τώρα;
Γιατί όσα μου πατήξανε ήτανε μαύρα όλα
Λείπεις και λείπει η χαρά που χρόνους δα στερούμαι
Και μια ζωή με τον καημό θα θέτω να κοιμούμαι