Μεταξύ βουτιάς και αθανασίας, στους γλυκούς σου χυμούς, υμνώντας την δύναμη της θεϊκής πανσπερμίας
υφαίνω τον κόσμο με οργασμούς και τα βλέπω όλα πολύχρωμα, κι όμορφα, σε παραλήρημα
σαν φαντασίας αποκύημα, σαν του Πόε ποίημα,
σε όνειρα θερινής νυκτός, όπως όταν κλείνουν οι βλεφαρίδες, βλέπουν κι ας είναι τυφλές,
τι όμορφα θα ήταν να βρίσκαμε και ένα τσουβάλι λίρες χρυσές

(Οδυσσέας)

Νιώθω η θάλασσα να μ’ αγαπάει
γιατί όποτε στην αγκαλιά της πέφτω πάντα με κρατάει
ζεστά μεθάει...
τη στιγμή του τέλους ξεγελάει...
στην επιφάνεια βαστάει την περηφάνια
και πάει τις αισθήσεις
σε μέρη που εύχεσαι κάποια στιγμή να ζήσεις
βρίσκω στη γεύση της θάλασσας λύσεις
για μικρές ή μεγάλες μου αντιρρήσεις...

(Αιρετικός)

Γένους θηλυκού είναι η ζωή, έστω και αν η κλωστή ακροβατεί στα χέρια αυτών που δίνουν ζωή,
έστω και αν βασιλεύουν οι εγωισμοί έστω και αν απουσιάζει η λογική έστω και αν εξασθενεί
η αντρική φυλή
ο χορός καλεί κρατεί...
Ο υποφαινόμενος με αρσενική πυγμή
αποδίδει τιμή θεϊκή
σε αυτήν που δίνει τα πάντα και τα πάντα στερεί,
Κίκο και Ουίκι σε μία προσωπική μουσική στιγμή
και ο Οδυσσέας δάμασε για τα καλά τις σειρήνες του σε αυτό το LP!

(Οδυσσέας)

Θα το μετάνιωνα αν δε σ’ είχα δει
και το `χα πει στον εαυτό μου
μα το εγώ μακρηγορεί
βλέπω αρχή για να αποκτήσω επαφή με το γιατί
και τοποθέτηση σωστή
για το χαμόγελο που αργεί
εδώ και ώρα αρκετή μιλάω
σ’ ανάσες που γίνονται ένα
το νου και την σκέψη μου τριγυρνάω
Γυναίκα! τους χυμούς σου να γευτώ ζητάω...

(Αιρετικός)

Φλερτάροντας με την τρέλα, η κλωστή τελικά σπάει
και μία έμμονη ιδέα κολλάει στο μυαλό σαν βδέλλα,
γελάω πουλάκι μου γελάω και είναι η ζωή μια τρέλα
γέλα κοριτσάκι μου, είσαι μία γλυκιά καραμέλα γέλα!
Αγγελιοφόρος χαρμόσυνης είδησης σαν μία αόρατη σκιά που συντροφεύει συνεχώς τη δική μου
και δωρίζει στην ψυχή μου αγάπη,
νομίζω πως σε έχω δική μου μα δε σ`αγγίζω μα,
είσαι οφθαλμαπάτη


(Οδυσσέας)

Θέλω να κλέψω, να σκοτώσω άλλη μιαν ώρα
από τον χρόνο σου, μου φεύγεις...
δεν ξέρω για αύριο τι μου μαγειρεύεις ζωή...
με μπερδεύεις
σε έχω δίπλα μου μα εσύ αλητεύεις
και ενώ τα χάνω, αφού μαγεύεις
απ’ το τίποτα την πιο απλή εικόνα
είτε στον Βύρωνα χορεύω
είτε με τις μούσες στον Ελικώνα,
ονειρεύομαι σε βρωμικο αιώνα....

(Αιρετικός)

Αααα παράτα τα αδελφέ δε θα βγάλουμε άκρη,
μπορούμε να γράφουμε για ώρες και ώρες
και πάλι δε θα βγάλουμε άκρη,
όπως όταν πέφτουμε σε μία γυναικεία αγκαλιά και νομίζουμε πως πατήσαμε νάρκη
Και όταν λέω γυναίκα, συγγνώμη πατέρα,
μα σεβασμός και αγάπη στην υμνώδη μορφή που ακούει στο όνομα μητέρα,
την μόνη αξία σταθερή στη ζωή
που δεν είναι στον αέρα
είναι σε άλλη σφαίρα!

(Οδυσσέας)

Μονολογώντας λοιπόν παράλογους
λόγους άλογους και εκρηκτικούς,
δεν αναλύω το ελαφράς μορφής δύσβατο πεδίο σε εγωκεντρικούς,
αιρετικός νους συνομιλεί με της καρδιάς μου τους παλμούς
συνωμοσία που αποφεύγει περιττούς αυτοσαρκασμούς...
και τα φαινόμενα δεν απατούν
αφού οι σκέψεις πυροβολούν
συνομιλούν με παροξυσμούς όταν τα λόγια δεν αρκούν...
Μα της ζωής το μεθύσι!
τους κωδικούς ανιχνεύω ποτέ να μη σταματήσει
η ελπίδα αξίζει να ζήσει...
για αυτό που έχουμε ή περιμένουμε να γυρίσει...
στα παιδιά του κόσμου ανήκει η φύση
αλήθεια μ’ απασχολεί ποιος θα με κατανοήσει...
το ζητούμενο η επικοινωνία,
ίσως να φέρει τη λύση,
ποιος θα βοηθήσει του κόσμου η ρότα να γυρίσει;
του ονείρου η θέα ζητάει τροφή για να ανθίσει...
τροφή απ’ ότι έχεις αγαπήσει...
ο χρόνος κυλάει,
μπορεί και να αργήσει...