Μοιράζαμε τα όνειρα στη μέση
Ακόμα κι αν δεν ήμασταν μαζί
Και λέγαμε κανείς δε θα μπορέσει
Ποτέ να καταλάβει το γιατί

Σ’ αυτήν την πόλη που μένουν όλα ίδια
Εμείς κάναμε πάντα την αρχή
Σαν κάποιος γυρισμός από ταξίδια
Που τέλειωνε για να `μαστε μαζί
Που τέλειωναν και άφηναν στο χθες τα πάντα
και το ξέρω πως δε φταις

Ο χειρότερος εχθρός μου είναι τώρα ο εαυτός μου
Πώς χάνεται ό,τι είχαμε εδώ
Αυτός πια δε μ’ αφήνει να το δω

Χανόμασταν για λίγο και μια λέξη
Σαν εύθραυστη, αόρατη κλωστή
μας κράταγε τη μέρα προτού φέξει
και έμοιαζε τόσο όμορφη η ζωή

Αρκούσε μια γωνιά να μας χωρέσει
Που σ’ άλλους θα φαινόταν φυλακή
Δεν είχε σημασία αν μας αρέσει
μας έφτανε που ήμασταν μαζί
Μας έφτανε που αφήναμε στο χθες τα πάντα
και το ξέρω πως δε φταις