(Οδυσσέας)
Κρατάω την αγκαλιά μου ανοιχτή
για τους δικούς μου η καρδιά μου βράζει σαν την άμμο καυτή
Υψώνω ασπίδα ορατή κι από αόρατη μορφή, εκεί
μπροστά απ’ την οικογένεια μου
το `χω σαν τη μέγιστη αρχή,
Πιο πραγματική κι από σεισμού καταστροφή, η στιγμή,
θα αποθέσει...
αναμνήσεις πέφτουν με δύναμη
υπαγορεύουν την σωστή θέση
εν αντιθέσει με την συνήθεια
που λάθος τους όρους της έχει διαθέσει,
δεν είναι απλή καταγραφή αυτού που μ’ αρέσει
ή δε μ’ αρέσεις;
αυθεντικές στιγμές με έντονες διαθέσεις
δάφνες μπορείς να δρέψεις
και για να επισπεύσεις το γεγονός
να πας αργά να μην μπερδέψεις
γιατί μπορείς στα αλήθεια τον κόσμο να θρέψεις και μόνο με έντιμες σχέσεις...
κι είναι απόλαυση να αφήνομαι σε ανθρώπους,
εικόνες και λέξεις,
τι να πρωτοδιαλέξεις απ’ του παππού μου αφηγήσεις και
απίστευτες σκέψεις...
Για τη μητέρα τι να πιστέψεις...
Φύλακας άγγελος όποτε γνέψεις...
το ζουμί της ζωής στα μάτια της μέσα μπορείς μαγικά να αγναντέψεις..
στο υγρό στοιχείο για εννιά μήνες
μπορούσες να αναπνεύσεις,
όλα καλά...
μπορείς να μου επιτρέψεις μα δεν υπάρχει βήμα πατέρα,
δεν υπάρχει βήμα που συνεχώς κάνω και να μη σε βρίσκω μέσα, πατέρα...
μου λείπουν όσα έχουμε κάθε στιγμή
ακόμα κι όταν είναι εκεί
και σου μιλάω μπέσα
όπου κι αν είμαι θα `σαι το νερό στη ρότα μου μέσα...
ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες
προχωράς ζωή μπαμπέσα...
μη σε προδώσω,
το χαμόγελο της γιαγιάς μου να μεταδώσω μπορώ
κι ας σηκώσω
το φορτίο ελαφρύ θα δώσω
μαζί με αυτά που με φίλους αν σώσουμε
με αναθεματισμένη επιείκεια
μπορεί πάλι να τα πληρώσουμε...
με θέληση αντρίκεια,
σε αγάπης θεμέλια
θα αναζητούμε θαρρείς για πάντα τα επινίκια...
Τα επινίκια!
Αναζητούμε θαρρείς για πάντα τα επινίκια,
ας ευθυμήσουμε λοιπόν
με τα ρομαντικά μας δεκανίκια...

(Αιρετικός)
Είτε, δίνει παρόν ο Λύκος, είτε, δίνει παρόν ο Αιρετικός
Είτε, δίνει παρόν ο Ουίκι, είτε ο Χρήστος Γιαννόπουλος
Όταν μιλάω για όσα έχω είναι ο ίδιος εαυτός
Αυτά που έχουμε είναι ιερά, κι εννοώ τα κυτταρικά,
προγονικά γονίδια που διατηρώ ζωντανά,
και μπορώ ειλικρινά να σκοτώσω γι`αυτά.
Και να το πω απλά, είθε να, μιλάω για την οικογένεια
Γι`αυτή μπορώ να θυσιάσω και ανθρώπους
Είτε, ιερά, είτε, ανίερα
Όπως ο Αγαμέμνονας την Ιφιγένεια
Και ίσως είναι αγένεια, να αποκλείσω όλους τους φίλους και αδελφούς, που μεγαλώνω με αυτούς
Και εδώ μιλάμε για αιματολογική καθεαυτή συγγένεια
Πείτε, Θεοί, πείτε, είναι αιώνια η προσπάθεια για να ενωθείτε
Μα για σκεφτείτε,
οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου είναι μαζί τους
και για να δείτε, όταν δίνεις αγάπη απλόχερα αυτή γυρίζει πίσω
αν δεν την εκμεταλλευτείτε
στον αιώνα του σκότους κράτα λίγα πράγματα στην ψυχή σου, εει, και αντισταθείτε αν μπορείτε!
Λίγα πράγματα είναι τόσο δυνατά, και που θα τα βρειτε;
Σε συναισθηματικά υποκατάστατα αγάπης;
Αντε λοιπόν, πιειτε!
Έχω μάθει να θυσιάζω τον εαυτό μου για ότι αγαπώ
Έχω μάθει να σέβομαι ότι στην ψυχή μου κουβαλώ,
και να εκτιμώ, αυτούς που θα έδιναν για μένα τη ζωή τους
σ`αυτούς η ψυχή μου είναι δική τους,
φάρος στη ζωή μου η αρετή τους
προσφέρω τη ζωή μου για την τιμή τους
θα είμαι ως το τέλος του κόσμου μαζί τους!
Σεβασμό κανέναν για όσους δε σέβονται το αίμα που κυλάει μες το κορμί τους, είτε είναι η οικογένεια, είτε οι φίλοι, είτε οι αρχές τα πιστεύω, η Γη, είτε η μουσική τους!

(Κανένας)
Μια σταγόνα ζωής φτάνει και περισσεύει
μια ανώριμη σκέψη όταν με βολεύει
κοιτάζω τριγύρω, η αγωνία του κλέφτη
προσπαθώ να αρπάξω το αστέρι που πέφτει...
μια όμορφη σκέψη, ποιoς να πιστέψει
μια ελπίδα ακόμα να κλέψει
όνειρα που δε χάλασα, ο ουρανός και η θάλασσα
κάπου εκεί τελικά καταστάλαξα...
οικογένεια, φίλοι κι ότι άλλο έχω ακόμα
πριν πετάξω ψηλά, πριν γίνω χώμα
κι αν έκανα λάθη κάτι έχω μάθει,
άδεια η ζωή αν δεν έχουμε πάθη...
λογική που προτρέπει στων άλλων τα πρέπει,
ψυχική ανεπάρκεια, ματιά που δεν βλέπει
απρόσμενη οδύνη, το μυαλό όταν κλείνει
μα όταν είναι ανοιχτό πλησιάζει η γαλήνη...
το δάκρυ που κρύβει χαρά
η λύπη που κρύβει ένα δάκρυ,
όμως λόγια ψεύτικα ποτέ δε σκέφτηκα
στα αλήθεια για να βρω την άκρη
λόγια ανείπωτα, σοφά μου λόγια
καλά κρυμμένα στου