Κι αγάπησε την Εμινέ, του Αλή τη θυγατέρα,
ο Γιάγκος, που δεν έλπιζε σ`ό, τι οι καιροί του φέρα.
Και πράμα μπλιο δεν του φελά κι ούτε δουλειά ξετρέχει
κι ο νους του μόνο αργά ταχειά στην Τουρκοπούλα τρέχει.
Κι ως να` χε πρώτα στην καρδιά περβόλι ρημασμένο,
ασκάλιστο κι απότιστο, ξερό και μαραμένο
κι εδά μυριάριθμοι αθοί και γιασεμιά και κρίνοι
κι από ξερό και χέρισο, λουλουδιασμένο εγίνει.
Κρυφά αγαπά, κρυφά πονεί, κρυφό μαράζιν έχει
κι ίντα ρεμέδιο θα γενεί στο τέλος δε κατέχει.
Χιλιώ λογιώ τη σκέψη ντου καθ` ώρα τη γυρίζει,
τη μια τση μοίρας του γελά, την άλλη τση μανίζει.