Ξημέρωσε, ξημέρωσε,
ξημέρωσε, ξημέρωσε,
ξημέρωσε, ξημέρωσε,
ξημέρωσε, ξημέρωσε.

Τριγύρω ερπετά, λιοντάρια κι αλεπούδες,
ελάφια, πεταλούδες και βόδια αρκετά,
στο διπλανό κλαδί μπανίζω ένα γορίλα,
μασάει κάτι φύλλα και μ’ αγριοκοιτά.

Με βάδισμα γοργό τραβώ για το ποτάμι,
εγώ είμαι το καλάμι και δόλωμα εγώ,
ένας κροκόδειλος απέναντι αραγμένος,
φαίνεται κουρασμένος για να `ρθει ως εδώ.

Ξημέρωσε, ξημέρωσε,
και ξύπνησε η ζούγκλα,
ξημέρωσε, ξημέρωσε,
κι αρχίζει η ζωή.

Στην άκρη του γκρεμού φρικάρισα μονάχος,
δεν είμαι ούτε βράχος ούτε του πεταμού,
μια άγρια ηδονή μου γαργαλάει το κέντρο,
και ψάχνω δέντρο δέντρο να βρω καμιά μαϊμού.

Πάνω σε μια μουριά βλέπω δυο κακομοίρες,
τις έχουν φάει οι ψείρες και ξύνονται παντού,
παίρνω το ύφος μου και μια και δυο ζυγώνω,
τη μία τώρα μόνο, την άλλη ραντεβού.

Ξημέρωσε, ξημέρωσε,
και ξύπνησε η ζούγκλα,
ξημέρωσε, ξημέρωσε,
κι αρχίζει η ζωή.