Μην πιάνεσαι απ’ την άνοιξη
μην της κρατάς το χέρι
τις νύχτες κάνει φονικά
κι ας μην κρατά μαχαίρι

Του κόσμου άγριες θάλασσες
το αίνιγμα πώς να λύσω
που έχω μπροστά μου τη ζωή
κι όμως κοιτάζω πίσω

Κι η μοίρα είναι η άνοιξη
τ’ Απρίλη καταιγίδα
ίδια μ’ αυτήν που ξέσπασε
όταν σε πρωτοείδα

Όμως κι εγώ δεν πόθησα
πιο πάνω στη ζωή μου
να μάθω πώς ξεκίνησα
και ποια είναι η πηγή μου

Άνοιξη θα μ’ απαρνηθείς
Άνοιξη θα σε χάσω
Άνοιξη θα `ναι όταν θα ρθεις
να σε ξαναγκαλιάσω

Ποιος πάτησε πάνω στη γη
χωρίς ν’ αφήσει ίχνη
και ποιος αγάπησε άνθρωπο
τα μάτια σαν δε δείχνει

Πύρινα ηφαίστεια της γης
ακούστε την κραυγή μου
πως ζω τη δύση στην ανατολή μου

Ποτέ μην πεις στην άνοιξη
πως έχεις υποφέρει
λένε πως ξέρει από καημό
μα τίποτα δεν ξέρει

Μικρά ποτάμια στις πλαγιές
στις θάλασσες σαν πάτε
ξέρετε πού `ναι οι πηγές
απ’ όπού ξεκινάτε

Πλημμύρα είναι η άνοιξη
τ’ Απρίλη καταιγίδα
ίδια μ’ αυτή που ξέσπασε
όταν σε πρωτοείδα

Όμως κι εγώ δεν πόθησα
πιο πάνω στη ζωή μου
να μάθω πώς ξεκίνησα
και ποια είν’ η πηγή μου

Άνοιξη θα μ’ απαρνηθείς
Άνοιξη θα σε χάσω
Άνοιξη θα `ναι όταν θα ρθεις
να σε ξαναγκαλιάσω

Ποιος πάτησε πάνω στη γη
χωρίς ν’ αφήσει ίχνη
και ποιος αγάπησε άνθρωπο
τα μάτια σαν δε δείχνει

Πύρινα ηφαίστεια της γης
ακούστε την κραυγή μου
πως ζω τη δύση στην ανατολή μου