Άρρωστη μνήμη κουρασμένη
πίσω απ’ το τζάμι αναπολεί.
Έξω η βροχή μελαγχολεί λησμονημένη.

Κι είναι στα χείλη απλωμένη
μια τόσο ανέκφραστη σιωπή.
Κι είναι η ματιά τόσο θαμπή σαν πεθαμένη.

Άραγες τι να περιμένει
αυτή η σιωπή κι αυτή η ματιά;
Στον κόσμο τίποτ’ άλλο πια δεν απομένει.

Έξω η βροχούλα η κουρασμένη
ποιος ξέρει τι ν’ αναπολεί
ενώ η καρδιά μελαγχολεί λησμονημένη;