Πάντοτε έψαχνα κάτι αληθινό
γι’ αυτό και πάλι μόνος μου έμεινα
Πάντα περίμενα ένα αστέρι να πέσει
και τώρα ακόμα κοιτώ τον ουρανό
Όνειρα έπλαθα στων ματιών σου το πράσινο
τώρα όλα μαύρα, θαμπά, σκουριασμένα
ήθελα πάντα να ζω τη στιγμή
όμως μονάχος γυρνώ μες στο άπειρο.
Παγιδευμένος μες στο φως της μαγείας σου
ερωτευμένος με της πλάνης το χάδι
κι αυτή η αγάπη που στο ψέμα ωρίμασε
έγινε στάχτη απ’ τη φωτιά της καρδιάς σου.
Κάνοντας κύκλους στου ματιού σου την κόχη
βρήκα τι σήμαινε αλήθεια και μίσος
και μες στης Άνοιξης το άψυχο ημίφως
είδα πως ράγισαν οι άπιαστοι στόχοι.
Ακόμα ζω για μια ελπίδα που έχασα
λίγο λευκό στης ψυχής σου το γκρίζο
λίγο μελάνι απ’ τα γράμματα που έσκισα
και τη χροιά της φωνής σου που πια ξέχασα.
Μα αν η αγάπη σου είναι γη που ξεράθηκε
ένας λαβύρινθος με το νήμα κομμένο
εγώ είμαι εδώ σαν κερί που δεν έλιωσε
ρούχο παλιό που ακόμα δε φθάρθηκε.
Κι αν η μορφή σου είναι μίλια μακριά, δεν ξεχάστηκε
είναι παντού, είναι σπίρτο αναμμένο
είναι σιωπή μες στο πλήθος που ακούστηκε
είναι ζωή που στα χείλη μου στάθηκε.
Αυτή η κραυγή που απ’ τα στήθη μου έβγαλα
ζητάει βοήθεια και ψάχνει για θύτες
μα εσύ είσαι αλλού κι όμως ζεις μες στο αίμα μου
και μου θυμίζεις διαρκώς πόσο έσφαλα.
Κι ο γυρισμός σου αν για μένα είναι λύτρωση
ή αν είναι μόνο θηλιά και με πνίξει
ο πόνος λάθος θα γίνει και απόγνωση
καινούρια φλόγα ξανά θα με ζωσει.
Αν είσαι αρχή που ακόμα δεν τέλειωσε
άλλη αγάπη θα βρω να με κάψει
κι ίσως στις στάχτες να βρω πάλι εσένα
για να μου πεις " λάθος ήταν, πάει, πέρασε ".