Κύλησαν τα χρόνια σκόρπισαν στο χθες
χίλιες αναμνήσεις θύμησαν χαρές
μεσ’ του δειλινού τα χρυσαφένια φώτα
χτύπησε γλυκά μεσ’ τη καρδιά μια νότα!

Τι να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια;
Τότε που ανθίζανε τις μυγδαλιάς τα κλώνια;
Τότε που ανέμελη κυλιόμουν στο χορτάρι;
και της αγάπης άρχιζε να φέγγει το λυχνάρι;

Ήμουν παιδί σαν ένιωσα πρώτη φορά καημό
κι ήταν σαν πέταγε η χαρά ψηλά στον ουρανό
μα κει που δάκρυα έτρεχαν να φτάσουν ως τη γη
μεσ’ τη καρδιά μου έλαμπε καινούργιο ένα πρωί.

Τώρα που φεύγω κι όλ'αυτά ξεμείναν στα παλιά
θάθελα νάχα φυλαχτό το χτες μεσ’ τη καρδιά
το αύριο για μένα ξημερώνει
το σήμερα για κοίτα! χάνεται τελιώνει!

Ελπίδα έσπειρα στο διψασμένο χώμα
και στ’ άγονο προσπάθησα και στο τραχύ ακόμα
μπουμπούκιασαν τα όνειρα δεν είν’ αλήθεια μήπως;
κι όλα τριγύρω μοιάζουν πια παραδεισένιος κήπος!