Το φιλί γυαλί που ράγισε,
τ’ ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.

Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.

Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.

Το φιλί γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα.

Το γιατί χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...

Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.