Έπαψα να ονειρεύομαι όπως παλιά
όπως τότε που με είχε το σκοτάδι αγκαλιά
τώρα τη ζωή μου γεμίζω και χτίζω
σταμάτησα να γκρεμίζω.

Μα τι μου λες ρε εγώ δεν είμαι καθόλου καλά
θέλω να γίνω ένα απ’ τ’ αστέρια ψηλά
αφού είναι τίγκα το μυαλό μου στην τρέλα
και γέλα, και γέλα, και γέλα.

Σε όσα ραπάρουν ακόμα κουρέλια
θα θυμίσω πρίν μας βγούν ξυνά όλα τα γέλια
ότι τις ρίμες τις καλές δεν τις φέρνει η ντρόγκα
μα το εξώριστο όνειρό μου κάτω εκεί απ’ τη σπιναλόγκα.

Και η φωτιά ρε μάγκα ποτέ μη ξεχνάς
σου έχει αφήσει το μόνο που θα βλέπεις σαν γερνάς
ένα σημάδι στον ώμο φυλαχτό είναι άγιο
για να `χεις πάντα κουράγιο.

Στην κακιά την στιγμή ένα μόνο θυμάσαι
δεν παίζει ρόλο ποιος είσαι, που θα `σαι
ότι ξεστόμισες παλιά μονάχα σε βαραίνει
και το τέλος ή σε γεννάει ή σε πεθαίνει.

Και εγώ τι φταίω ένα κουρέλι ακόμα
με δυο λέξεις στο στόμα και λιώμα
ξεσπάω όπου βρω κι αν σου φαίνομαι λίγος
τι ντροπή με έχει πιάσει ένα ρίγος.

Ξύπνα ήρθε η ώρα κι όπως γίνεται πάντα
να υποδεχθείς ένα απ’ τα κακά μαντάτα
σου `στειλε μήνυμα με μένα η μοναξιά σου
να `χεις το νου σου μη σ’ αφήσει κι η σκιά σου.

Και κλεφτεί με ένα θηρίο απ’ το πιο κακό όνειρό σου
γι’ αυτό μαζέψου, λιγάκι σουλουπώσου
βγάλε την ντροπή με δυο λέξεις απ’ το στόμα
για τα κουρέλια που ραπάρουν ακόμα.

Γίνομαι καπνός, σου μοιάζω ψέμα
και έχω όλα τα στοιχειά στη φέρμα
φωτιά, όνειρο, ντροπή, σκοτάδι
ένα παιδί σου βαβυλώνα από τον Άδη.

Θάνατος μου μύρισε καμία σχέση
η πόλη η πόρνη μόνη διάλεξε να πέσει
γι’ αυτό πρώτα η φωτιά χορεύει στο χώμα
για τα κουρέλια που την νιώθουνε ακόμα.

Ήρθα κι εγώ στη Low Bap τη μάζωξή μας
τα άκουσα όλα μα μεταξύ μας
αφού ήμουν μόνος στην αρχή θα `μαι και μόνος στον χαμό
γι’ αυτό γαμώ και το χιπ χοπ σας το γαμώ.