Εκεί που χάνονται του ήρωα τα χνάρια
φυτρώνει σε υγρούς καιρούς μία ροκάρια
Στα μέρη που ποτέ δε ρίζωσε ο μύθος
ζουν οι κοπέλες με το πιο ωραίο στήθος

Όποιος φοβήθηκε ν’ αφήσει τα λιβάδια
συνάντησε την άνοιξη τα πιο ωραία βράδια
Με λίγη ζάχαρη που κράτησε στην άκρη
για πάντα γλύκανε του ήρωα το δάκρυ

Γενναίος αν είναι όποιος το δίπλα του φοβίζει
διπλά γενναίος όποιος το φόβο νανουρίζει

Λεβέντες που όλο φεύγουνε με όπλα και στολίδια
μα στο κατώφλι του ο δειλός μιλάει με τα φίδια
Αυτοί που ατρόμητα πηδάνε τις φωτιές
ανάσα παίρνουν από δυο φίλες ματιές

Γενναίος αν είναι όποιος το δίπλα του φοβίζει
διπλά γενναίος όποιος το φόβο νανουρίζει