Παίρνω το ύφος εκείνου που βάζει τα κάστανα στη φωτιά
δεν εννοώ τον καστανά, εννοώ τον τρανό ηγεμόνα
που μου μαθαίνει με χάρη να ζω στο κενό.
Κάτω απ` την τρύπια μου στέγη στην καρδιά του χειμώνα
ένα ποτήρι σαμπάνιας κρατώ στο χέρι
και περιμένω να` ρθει το τρελό καλοκαίρι.

Είμαι μπον βιβέρ.

Είναι η δίψα μου μεγάλη κι η ζωή μου είναι μικρή
κι απ` τη μια στιγμή στην άλλη θα με βάλουν φυλακή.
Έχω χρέη, έχω δόσεις, κοίτα τώρα τι μπελάς
κι αν δεν έχεις να πληρώσεις, πρέπει να καλοπερνάς
θα φορτώσω το γαϊδούρι και θα πάω διακοπές
και θα πέσω με τη μούρη σε ξενύχτια και χαρές
γιατί, όπως λένε, όσα δε φέρει ο χρόνος η στιγμή θα τα φέρει.

Είμαι μπον βιβέρ ένα ανυπότακτο θύμα
συνταξιούχος στην πείνα
Πακιστανός στην Αθήνα
φεύγω, θα πάω Αρτζεντίνα.