Άγγελοι δυο μ’ ένα λεπίδι στη ματιά
μέσα απ’ το φως του πεθαμένου φεγγαριού
πώς με κοιτούν, πώς μου καρφώνουν την καρδιά,
άγγελοι δυο μ’ ένα λεπίδι στη ματιά.

Είν’ η καρδιά μου σαν το πέτρινο το μνήμα
κι είμαι σκιά μέσα απ’ τα δέντρα τα γυμνά
μα εσύ δεν είσαι μες σ’ αυτό το μνήμα,
είσαι πουλί που χάνεται μακριά.

Άγγελοι δυο μ’ ένα λεπίδι στη ματιά
στην άκρη εκεί του κάθε δρόμου έχουν σταθεί
κι όλο χτυπούν τα παγωμένα τους φτερά,
άγγελοι δυο μ’ ένα λεπίδι στη ματιά.