Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
μες στη ζωή από μικρός,
με τα κορίτσια ήμουν καλός, γλυκός και τέρας,
ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας
μα δέκα χρονάκια στο σχολειό, σαν το φυτό χωρίς νερό
που βλέπει απ’ το φωταγωγό το φως της μέρας.

Μαράθηκα, κουράστηκα
να πολεμάω τις χαρές μες στο μυαλό μου,
και νιώθω ένοχος κι ανόητος
που έχω απέναντι εχθρό τον εαυτό μου.

Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
μα ήταν το σύστημα ρηχό
μικρόβιο μεταδοτικό σαν της χολέρας.

Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
μα ό,τι ζητούσε η ψυχή το μπέρδευε η λογική
ένα χαρμάνι στης ζωής τη μπετονιέρα.

Και μαράθηκα, κουράστηκα
να πολεμάω τις χαρές μες στο μυαλό μου,
και νιώθω ένοχος κι ανόητος
που έχω απέναντι εχθρό τον εαυτό μου.

Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
κι εσύ που αγάπησα πολύ
μες στη ζωή με αναστολή θύμα καριέρας.

Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
μα δεν υπήρχε σεβασμός,
μονάχα προγραμματισμός,
μιας φυλακής οργανισμός και μιας φοβέρας.

Και μαράθηκα, κουράστηκα
να πολεμάω τις χαρές μες στο μυαλό μου,
και νιώθω ένοχος κι ανόητος
που έχω απέναντι εχθρό τον εαυτό μου.

Ήμουν διαόλου γιος και διάολου πατέρας,
μα ίσως να ήμουν και καλός, δεν ξέρω,
τα `χω χαμένα εντελώς
και τριγυρνάω σαν τρελός με ελευθέρας.