Μέρες που καρτερούσα
ν’ αλλάξουν οι καιροί,
νύχτες που σεργιανούσα
τρεμάμενο κερί.

Μέρες που συλλογιόμουν
πού να 'σαι, πού γυρνάς
κι από ποια βρύση ξένη
πίνεις και ξεδιψάς.

Μέρες που φύγαν, μέρες που θά 'ρθουν,
χρόνια που σ’ αγαπώ.
Η αγάπη φτάνει σαν πυροφάνι
στης νύχτας το χορό.

Μέρες που φύγαν, μέρες που θά 'ρθουν,
χρόνια θα σ’ αγαπώ.
Γίνομαι αγάπη, γίνομαι Απρίλης,
σκύβω και σε φιλώ.

Τα χρόνια που διαβήκαν
να σβήσω δεν μπορώ,
οι πίκρες που μας βρήκαν
δεν έχουν τελειωμό.

Στα σύνορα της νύχτας
προσμένει η χαρά
και μες στο φως λουσμένη
μας γλυκοχαιρετά.