Προλογίζει ο στιχουργός.

Μουχαρέμ, πρόσωπο και τόπος σ’ ένα αγαπημένο βιβλίο
του Μάρκου Μέσκου από την Έδεσσα, τα παλιά Βοδενά..
Πολλά χάνια στα χώματά μας,
το χάνι όμως του Τουρκαλβανού Μουχαρέμ κανείς δεν το `φτανε..
Μέρα και νύχτα κάποιος με το ζωντανό του θα πέσει στο δίχτυ,
θα τον φιλέψει ο Μουχαρέμ.
Τώρα περνώ απ’ τον Μουχαρέμ μια πάνω, μια κάτω.
Λιγόστεψεν ο ήλιος, μαραίνεται το φαράγγι,
κιτρινίζουν τα φύλλα, κίτρινα, κόκκινα, καφέ, αέρας.
Δρόμο πήρε ο Μουχαρέμ μαζί με τους άλλους, τ’ όνομά του έμεινε.

Ποιος είν’ αυτός που έφτασε
βαρύς και νυχτωμένος
έμοιαζε δρόμος έρημος
και ουρανός χαμένος.

Ποιος είν’ αυτός που χάρισε
στον τόπο τ’ όνομά του
όπως αφήνει ο άνεμος
στα φύλλα τ’ άγγιγμά του.

Κλέβω του κόσμου δυο γιαρέμ
και του Θεού άλλα τόσα
να λεν τα χείλη μου χαρέμ
και να γλυκαίνει η γλώσσα.

Ποιος είν’ αυτός που έκρυβε
τη λύπη στο κεμέρι
μα ήρθε κι αναστήθηκε
στων Βοδενών τα μέρη.

Ποιος είν’ αυτός που φύτεψε
τις κερασιές π’ ανθίζουν
σαν τις ζωές που χάθηκαν
και στ’ όνειρο γυρίζουν.