Έστειλα ένα γράμμα στη βροχή
όλο παράπονο για σένα.
Θεέ μου, τι παράξενη εποχή
και είναι όλα βουρκωμένα.
Άνοιξα παράθυρο να δω
μήπως σε φέρει κάποιο τρένο.
Άδειο βρήκα πάλι το σταθμό,
μα εγώ θα περιμένω.

Κι αν δεν έρθεις, δεν πειράζει,
δεν με νοιάζει, δε με νοιάζει.
Φτάνει που σε περιμένω,
όνειρό μου αγαπημένο.

Ξέρω ότι δεν πρέπει ν’ αγαπώ,
αφού κανείς δε μ’ αγαπάει.
Δίνω την καρδιά μου στον καιρό
και όπου θέλει ας την πάει.
Κι αν εσύ δεν έρθεις, τι μ’ αυτό,
εγώ έχω κάτι αγαπημένο,
κάτι που με κάνει να γελώ,
να τραγουδώ και να προσμένω.

Κι αν δεν έρθεις, δεν πειράζει,
δεν με νοιάζει, δε με νοιάζει.
Φτάνει που σε περιμένω,
όνειρό μου αγαπημένο.