Προλογίζει ο στιχουργός.

Άνοιξη το `94 στα πάλαι ποτέ ένδοξα εννέα όγδοα
της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Παρουσίαση δίσκων γνωστής τραγουδίστριας,
με βάζουν στο ίδιο τραπέζι με τον Θοδωρή Γκόνη.
Τον θαύμαζα και ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.
Με ρωτά, θα πιούμε;
Κρασί, του λέω.
Έχεις προτίμηση;
Δεν ξέρω εγώ από κρασιά.
Να διαλέξω εγώ;
Παραγγέλνει ένα που για πρώτη φορά άκουγα.
Βρήκα άκρως ποιητικό το όνομά του, "Ορεινά κτήματα"
και το έκανα τραγούδι εις ανάμνησην της βραδιάς και της γνωριμίας.

Στα ορεινά σου κτήματα
φυτεύεις τα ποιήματα,
μετά ζυμώνεις το κρασί
σ’ ένα παλιό βαρέλι
κι όταν ακούσεις βήματα,
στην πόρτα σου χτυπήματα
βάζεις στα κύπελλα κρασί
στην τάβλα στρώνεις μέλι.

Στον ύπνο σου περνάνε
πουλιά νυχτερινά
κι αυτοί που δε χωράνε
στον κόσμο πουθενά.

Στα παιδικά συρτάρια σου
κλειδώνεις τα φεγγάρια σου
και σε παλιά περγαμηνή
τον ουρανό διαβάζεις.
Πάνω στα μαξιλάρια σου
ρίχνεις τα χαλινάρια σου,
δίνεις στο όνειρο φωνή
και μουσική του βάζεις.

Στον ύπνο σου περνάνε
πουλιά νυχτερινά
κι αυτοί που δε χωράνε
στον κόσμο πουθενά.