Έχω κάτω στήν Αθήνα
γκόμενα παλιά, τη Ζίνα.
Καλοκαίρι και χειμώνα
στη δουλειά και στον αγώνα,
των γραφείων αμαζόνα.
Νέους βίκινγκς πολεμάει,
κουστουμάτους σαμουράϊ
πάντα θέλει να νικάει.

Κούραση πολλή, βρε Ζίνα !
Ζίνα, γύρνα στην κουζίνα.
Για τη λάμψη μίας χάντρας
έχασες, που ζεις σαν άντρας,
τ’ονταδάκι της Λωξάντρας.
Θέλεις σπίτι στην Ανάφη,
βίλα δίπατη στο Ντράφι
μα θα μείνεις πια στο ράφι.

Δεν βαριέσαι πια, βρε Ζίνα!
Ζίνα, γύρνα στην κουζίνα.
Φάιλοφαξ μην ξαναπιάσεις
τους εξέκιουτιβ να τζάσεις,
πριν κι εσύ πια ξεκουτιάσεις.
Κατεβαίνω στην Αθήνα
και πεθαίνω από την πείνα,
Ζίνα, γύρνα στην κουζίνα.