Πέντ’ έξι ανεμόμυλοι με τα φτερά σπασμένα
που τραγουδούν τον ίδιο το σκοπό.
Πέρα τα κύματα αφρίζουνε αγριεμένα
κι εγώ δεν ξέρω ακόμα αν σ’ αγαπώ.

"Μη περιμένεις" μου ’χες πει ένα βράδυ εκεί στα ξένα,
η αγάπη είναι πνιγμένη στα γιαπιά.
Ένας Θεός μάς πρόσταξε της γης τα πεπρωμένα,
τα πολυβόλα δε σωπαίνουν πια.