Έτσι όπως σβήνει η φωτιά κι ανάβει το φεγγάρι
σβήνει ο κύκλος της παλιάς, παράξενης ζωής
και νέος κύκλος ξεκινά αλλού για να με πάρει
κλεισμένος στ` αμπάρι μιας άλλης φυγής.
Σε βρήκα πάλι να περνάς σε ένα αστέρι πάνω
σε ένα βαθύ γαλάζιο φως τα μάτια σου λουσμένα
εκεί που ξέρεις να πετάς εγώ ποτέ δε φτάνω
όμως παράξενες τροχιές σε φέρνουνε σ` εμένα.

Και τότε παίρνεις τ` όπλο σου πάλι
και μου ζητάς να σου παραδοθώ
αδειάζεις τις σφαίρες
και πατάς τη σκανδάλη
πάλι στα ψέματα να σκοτωθώ.

Και το φεγγάρι πέθανε και μαύρισε η νύχτα
τ` αστέρια χίλιες πυρκαγιές ψηλά στον ουρανό
τα θαύματα και τα σπαθιά
που σου` χουν μείνει δείχ` τα
στης θάλασσας ρίχ` τα το μαύρο βυθό.
Στο φως με σπρώχνουν συνεχώς
μα εγώ ζητάω να βρω
το σκοτεινό δωμάτιο που` ναι τα περασμένα
στη μέση στέκεσαι εσύ
φοράς φουστάνι μαύρο και γύρω σου κύκλοι κεριά
που σβήνουν ένα ένα.