Βαρέθηκα απλώς να περιμένω, να φύγει το πρωί για να σε δω.
Κουράστηκα στ’ αζήτητα να μένω, στους δρόμους που συχνάζεις να με βρω.
Στο παραμύθι τώρα που θα πω, ο πρίγκιπας πολύ βαθιά κοιμάται,
και η καλή νεράιδα δυστυχώς, τα ξόρκια να ξυπνήσει δε θυμάται.
Τα ξωτικά φοβούνται και μονολογούν και τρέχουν πανικόβλητα στα δάση,
και η σταχτοπούτα μέσα σ’ ένα μπαρ, ξανά ένα γοβάκι έχει χάσει.
Ίσως τα λόγια δεν έχουν νόημα, ίσως οι λέξεις χάνουν το χρώμα,
ίσως τα χέρια αγγίζουν αέρα και τα κλειδιά σε μια γλάστρα του κήπου,
απροσδιόριστα φιλιά σαν επαφές του τρίτου τύπου.
Ξεκίνησα νωρίς να περπατάω στο δρόμο που ονομάζουνε ζωή,
κι αν πίστεψα σε νόμους που ξεχνάω, στο λάθος πάντα υπάρχει
ανταμοιβή.
Στο παραμύθι τώρα που θα πω ο πρίγκιπας δε θέλει να ξυπνήσει,
και η καλη νεράιδα ευτυχώς, στους άρχοντες του δάσους θα μιλήσει.Τα ξωτικά θα τρέξουνε να βρουν βοτάνια κι άλλα φάρμακα
στα δάση, κι η σταχτοπούτα πάλι μέσ’ το μπαρ ακόμα πίνει μήπως
και ξεχάσει.
Ίσως τα λόγια δεν έχουν νόημα, ίσως οι λέξεις χάνουν το χρώμα,
ίσως τα χέρια αγγίζουν αέρα και τα κλειδιά σε μια γλάστρα του κήπου,
απροσδιόριστα φιλιά σαν επαφές του τρίτου τύπου.