Χτυπούν την πόρτα μου ξανά κάτι γνωστές παρέες
κρατούν στα χέρια τους σφιχτά βιβλία και καρμπόν
μαζί τους βλέπω σέρνουνε μόνο παλιές ιδέες
δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ.

Με παίρνουν στο τηλέφωνο νέοι ελπιδοφόροι
στυλάκια ίδια κι όμοια – ό,τι αντιπαθώ –
οι γιάπηδες του μέλλοντος, μιλάω με το ζόρι
δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ.

Βαριέμαι τα μισόλογα και τις επαναλήψεις
σειρήνες γύρω μου χτυπούν κι εγώ ίσα που ζω
δεν έχω πρόταση ζωής μα ούτε και ειδήσεις
δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ.

Φυλάκισα τις νύχτες μου στα έγχρωμα κανάλια
σκοτώνοντας τις ώρες μου στο χείλος της σιωπής
προσπάθησα να δω μπροστά με δυο μεγάλα κυάλια
ούτε κι εκεί δεν είμαι πια, ούτε κι εκεί.

Βαριέμαι τα μισόλογα και τις επαναλήψεις
σειρήνες γύρω μου χτυπούν κι εγώ ίσα που ζω
δεν έχω πρόταση ζωής μα ούτε και ειδήσεις
δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ.