Έξι μήνες, δύο μέρες και μια ώρα
ταξιδεύεις και φυλλομετρώ το χρόνο.
Μ’ ένα τσάκισμα της νύχτας θα `ρθω πλώρα,
να σου πω σαν θα γυρίσεις τι σκαρώνω.

Σιωπητήριο χτυπώ στην παραλία,
είν’ ο χρόνος ρολογάς και ξεκουρδίζει.
Τα φιλιά πριν τα ταιριάξει μια Αγία,
μες στις θάλασσες τα πάθη μας ορίζει.

Κύμα που μελαγχόλησες,
μεσούρανα μας χώρισες,
κι η Παναγιά Μενεξεδιά
μού `πε μη βγάλω τσιμουδιά.
Τ’ ανέμου οι σκοποβολές
κάνουν τα μάτια μου βροχές,
το δάκρυ φέρνει συννεφιά
κι έχω μια αγάπη στα βαθιά.

Έξι μήνες, δύο μέρες και μια ώρα
ταξιδεύει το μυαλό μου με τον πόνο.
Στα σμιχτά σου τα μεσόφρυδα που τώρα
για μπουρίνια τα μετρώ και τα σκοτώνω.

Θα `μαι πάντα μια φανέλα για το κρύο,
μια σταξιά απ’ το τσιγάρο πριν το σβήσεις.
Της φουρτούνας σου τ’ απάγκιο μες στο πλοίο,
δυο φιλιά μεσημβρινά σαν θα γυρίσεις.