Ερημιά κουβαλώ σαν σημάδι,
αποστάσεις κρατώ απ’ το χάδι,
μες στη σκιά σου κρύβομαι, κρύβομαι,
κι αργά στο χρόνο αφήνομαι, αφήνομαι,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα πάθη να μετρήσει,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα λάθη να μετρήσει.

Σείστηκε η γη και βγήκε μέγας Θεός και είπε:
"όλους θα σας τιμωρώ με αστραπές και κεραυνό
τη γενειάδα μου την καίω, τον παράδεισο τον κλαίω
άπονα, μικρά μυρμήγκια που φοράτε σκουλαρίκια"

Όποιον βρίσκω ρωτώ μα δεν ξέρει
στη ζωή του γιατί υποφέρει,
άνθρωποι ήθη φτύνουνε, τα ρίχνουνε
στις συμφορές που τους βρίσκουνε αφήνουνε,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα πάθη να μετρήσει,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα λάθη να μετρήσει.

Τις αμαρτίες γράφω, τα κιτάπια μου κρατάω
μια ζωή σας δίνω και θαρρώ σας πολυπέφτει μάγκες,
κι όποιος κλαίει για απάτες κι έχει ωραίες αυταπάτες
να περάσει απ’ το ταμείο, στη χαρά να πει αντίο.

Αχ! Θεέ μου, Χριστέ μου και Σία
στην καρδιά μου χωράνε αστεία
στα πάθη παραδόθηκα, δόθηκα,
την τύχη μου την κλότσησα, δόθηκα,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα πάθη να μετρήσει,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα λάθη να μετρήσει.

Δε θέλω να νομίζεις πως όταν αγαπήσεις
δε θα `μαι γενναιόδωρος, μιλάω σοβαρά,
κι εφόσον το `χουν γράψει να φαίνομαι εντάξει
καμιά φορά σ’ αφήνω ν’ αγαπάς, να μην ξεχνάς,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα πάθη να μετρήσει,
ποιος εφτά ζωές θα ζήσει τόσα λάθη να μετρήσει.