Με καημό και παράπονο κλαίω,
με καημό και παράπονο κλαίω,
μες στον κόσμο κανέναν δεν έχω,
τους δικούς μου τους πόνους να λέω.

Όπου κι αν βρεθώ, συναντώ αδικία
και μεγάλη αχαριστία,
το συμφέρον κοιτά και αυτή π’ αγαπώ,
μ’ έχει κάνει, στον κόσμο να μη θέλω να ζω,
τη γαλήνη, μονάχα στον τάφο θα βρω.

Με καημό και παράπονο κλαίω,
με καημό και παράπονο κλαίω,
μες στον κόσμο κανέναν δεν έχω,
τους δικούς μου τους πόνους να λέω.

Είναι όλο γλύκα τα χείλη τα δικά της,
μα φαρμάκι στάζει η καρδιά της,
τους καημούς που μου δίνει σε ποιον να τους πω,
άσπρη μέρα, ο δόλιος, δεν μπορώ για να δω,
τη γαλήνη, μονάχα στον τάφο θα βρω.

Με καημό και παράπονο κλαίω,
με καημό και παράπονο κλαίω,
μες στον κόσμο κανέναν δεν έχω,
τους δικούς μου τους πόνους να λέω.