Ήρθες κάποια μέρα σαν βροχή,
οι λάσπες που πατούσα δε θα μου `βαζαν μυαλό,
δρόσιζες τη γειτονιά κι επάνω που φιλιόμασταν
μου λες "εγώ κι αν φύγω θα χαθώ",
δρόσιζες τη γειτονιά κι επάνω που φιλιόμασταν
μου λες "εγώ κι αν φύγω θα χαθώ"

Κι ήταν όμορφες οι μέρες πια
τόσο που κατάλαβα πως είναι η σιγουριά
στους κήπους πια δεν έβλεπα αγκάθια κι αγριόχορτα
γι’ αυτό δεν πρόβλεψα τα απρόοπτα,
στους κήπους πια δεν έβλεπα αγκάθια κι αγριόχορτα
γι’ αυτό δεν πρόβλεψα τα απρόοπτα.

Αχ! γιατί και αχ και πως
αχ αγάπη μου τα λόγια σου γυρνάνε διαρκώς
σαν ψυχές που δε θα βρούν
πια ποτέ καινούργιο σώμα για να μπουν,
σαν τα φρούτα που `ναι άφταστα στο πιο ψηλό κλαδί,
σαν εμάς που αγαπιόμασταν πολύ,
σαν τα φρούτα που `ναι άφταστα στο πιο ψηλό κλαδί,
σαν εμάς όταν δεν είμαστε μαζί.

Κι έλα πίσω να με βρεις,
θα μιλάω, θα γελάω, έχω τόσα να σου πω
και τον κόσμο της σιωπής
τον αφήνω μια για πάντα να υπάρχει μοναχός,
σαν τα φρούτα που `ναι άφταστα στο πιο ψηλό κλαδί,
σαν εμάς που αγαπιόμασταν πολύ,
σαν τα φρούτα που `ναι άφταστα στο πιο ψηλό κλαδί,
σαν εμάς όταν δεν είμαστε μαζί.