Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.

Πότε με πιάνει το κρασί
και πότε δε με πιάνει,
γιατί γουστάρει ένας καημός, αχ, καημός
κουρέλι να με κάνει.

Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.

Δεν ξέρεις μέσα στην καρδιά
τι πόνο, εγώ, να κρύβω,
με βλέπεις μόνο που πονώ, που πονώ
και το κεφάλι σκύβω.

Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.

Σε μια ανθρώπινη ψυχή
φουρτούνα όταν ξεσπάσει,
παρηγοριά είναι το κρασί, το κρασί,
τον πόνο να ξεχάσει.

Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.