Παράλογα μοιάζουνε τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω,
πάρα πολλά κάνω όταν δε γίνονται αυτά που περιμένω,
περίμενα χρόνια να βρεθώ σε αυτή εδώ τη θέση,
πήρα κάποιες απαντήσεις μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει.

Πρώτον προσπαθώντας να σπάσω το φράγμα του στίχου,
πραγματοποίησα όνειρα άπιαστα,
τα εφτά cd που έχουμε βγάλει στοιχεία αδιάσειστα,
διευρύναμε τους μουσικούς ορίζοντές μας,
σα τους μουσικούς που παίζουνε όργανα άταστα.

Δεύτερον μάλλον βγήκε σε καλό που δε φταίνε,
τα ευρό για αυτό που έχω φτάσει να είμαι εγώ,
μάλλον φταίει το στυλό,
που δε χρειάστηκε μέχρι τώρα να συντηρώ στην Εκάλη ένα ακίνητο,
παρά μόνο ένα κοινό ευσυνείδητο.

Τρίτον για να έχεις κοινό,
πρέπει να έχεις κάτι κοινό με αυτό,
αλλιώς υπάρχει κενό που δε συμπληρώνεται,
το εννοώ.

Τέταρτο οι πράξεις και τα λόγια ενός mc πρέπει να βρίσκονται σε αρμονία,
δεν αρκούν οι ρίμες του κάνουν ομοιοκαταληξία,
στο χέρι σου είναι και στο μυαλό σου,
είπα στο χέρι σου είναι και στο στυλό σου,
σου λέω ξανά στο χέρι σου είναι και στο τετράδιο σου,
είναι στο χέρι σου να βρεις το προορισμό σου.

Έκανα το κύκλο μου hip hop μα πάλι γύρισα σε σ’ ένα,
έκανα το ταξίδι μου σαν τον Οδυσσέα,
το αίμα έγινε μελάνι μα εγώ δεν άγγιζα την πένα,
μα χωρίς να σε σκεφτώ δεν πέρασε ούτε μια μέρα.

Υπήρξε περίοδος που δεν ήθελα να γράφω,
δεν ήθελα να σκάψω μέσα μου,
γιατί φοβόμουν να μάθω την αλήθεια και το ψέμα μου,
έχω πει αυτές τις δύο λέξεις τόσες φορές,
που σκέφτομαι μήπως έφτασα στο τέλμα μου.

Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια καινούργια αρχή,
οι ρίμες είναι απλώς μια αφορμή να ανακαλύψω την αιτία μου,
ζωγραφίζω την θλίψη μου με λέξεις,
είναι που σιχάθηκα τα γκρίζα τοπία μου,
αν με βαρέθηκες τότε θα χαλάρωσες δια της απουσίας μου,
γράφοντας τόσα χρόνια έγινα κάτοχος μιας ανοσίας που,
με κατέστησε ικανό να ανατρέπω κάθε ψυχρολουσία μου,
εξέθεσα προς κοινή θέα σχεδόν κάθε ευαισθησία μου,
γράφω γιατί έτσι αποφεύγω την πνευματική αναπηρία του,
κόσμου που μάλλον δε θέλει,
γιατί μπορεί να ξεφύγει από την ακινησία του,
γράφω για να υπενθυμίζω σε μερικούς την αμνησία τους,
προσπαθώντας να κατανοήσω την ψυχολογία τους,
και να βρω που ταιριάζει η παρουσία μου,
γράφω για να συγκεκριμενοποιήσω ότι είναι φλου,
μου φαίνεται πως το να γράφω είναι απλώς μια επιθυμία μου,
που σου βάζει συνήθως σκέψης και αμφισβητείς την εξουσία τους,
πως σε ποιους και το πως να εκφράζω την αδυναμία μου,
να απαντήσω στις απορίες σου,
παρά μόνο όταν μια ρίμα μου γίνεται κτήμα σου,
και νιώθω πως δεν είμαι τρελός τελικά,
πιστεύουν κι άλλοι στην ουτοπία μου.

Έκανα το κύκλο μου hip hop μα πάλι γύρισα σε σ’ ένα,
έκανα το ταξίδι μου σαν τον Οδυσσέα,
το αίμα έγινε μελάνι μα εγώ δεν άγγιζα την πένα,
μα χωρίς να σε σκεφτώ δεν πέρασε ούτε μια μέρα.