Πού να `ναι να μου πει μπορεί κανείς
η ξακουστή ομορφιά της Ρώμης Φλόρα,
η Αρχιπιάδα, η ξαδέρφη της, Θαΐς
που ακούστηκε όπου γης χωριό και χώρα;
Κι η ηχώ η αντιλαλούσα που `χε δώρα
ομορφιάς, που γυναίκα άλλη καμιά
ανθρώπου δεν απόχτησε ως με τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Πού βρίσκεται η τετράσοφη Ελοΐς,
πού ο Πέτρος Εμπαγιάρ, σε μαύρην ώρα,
γι αυτή ευνουχίστη και στο Σαιν Ντενίς
έθαψε την ζωή του ρασοφόρα;
Κι η ρήγισσα, που αφού έκαμε τη γνώρα
του Μπουριντάν, την άνομη, βαθιά
τον έριξε στην Σεν, πού να `ναι τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Βασίλισσα λευκή, άστρο της αυγής,
που γλυκοτραγουδούσες παθοφόρα,
Μπέρτα μεγάποδη, Μπιετρίς, Αλίς,
Αρεμβουργίς, που `χες της Μαιν τη χώρα,
Ιωάννα που στη Ρουένη λευκοφόρα
οι Άγγλοι σε κάψανε μαρτυρικά,
στ’ όνομα της Παρθένας, πού είστε τώρα;
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;

Πρίγκιπα, όπου κι αν ψάξεις κι όσην ώρα
του κάκου, δεν τις βρίσκεις πουθενά
κι αυτήν την επωδό ξέχασ’ την τώρα.
Μα τα χιόνια πού να είν’ τα περσινά;