Χάρε, εγκαλώ την τόση σου απονιά
που πλάνεψες και πήρες την καλή μου
κι αχόρταγος ρουφάς και την ζωή μου
τόσο πια, που ο δόλιος έχω χάσει πια
όλο το κέφι και τη δύναμή μου.
Ζωντανή τι σε πείραζε η φτωχιά,
Χάρε;

Είμαστε δυο κι είχαμε μια καρδιά.
Πέθανε, ας πάει μαζί της κι η ψυχή μου,
δίχως να ζω ποια η προκοπή μου,
σαν άψυχη και κρύα ζωγραφιά,
Χάρε;