Βρίσκομαι, λέει, συνέχεια κάπου στον αέρα,
μέσα σε ίλιγγο φωτιάς,
δεν έχω σπίτι, δεν έχω ρίζες,
στο χώμα φύτρωσαν τεράστιες τσουκνίδες.

Σαν να ταξιδεύω μια ζωή με τραίνο και με πλοίο
και μ’ άλογα μες στη βροχή και μες στο κρύο,
τρέχω να μπω μες στην πόλη, σε μια πέτρινη πόλη,
κι ένα φόβο νιώθω, θα στο πω,
φοβάμαι πως στην πόλη ετούτη θα χαθώ,
κι ένα φόβο νιώθω, θα στο πω,
φοβάμαι πως στην πόλη ετούτη θα χαθώ.

Βρίσκομαι, λέει, συνέχεια πάνω από ένα ρέμα,
είμαι μπαλόνι κι αητός,
δεν έχω αίμα, δεν έχω μάτια,
το σώμα μου έγινε αγνώριστα κομμάτια.

Σαν να ταξιδεύω μια ζωή με τραίνο και με πλοίο
και μ’ άλογα μες στη βροχή και μες στο κρύο,
τρέχω να μπω μες στην πόλη, σε μια πέτρινη πόλη,
κι ένα φόβο νιώθω, θα στο πω,
φοβάμαι πως στην πόλη ετούτη θα χαθώ,
κι ένα φόβο νιώθω, θα στο πω,
φοβάμαι πως στην πόλη ετούτη θα χαθώ.