(Λόγος Απειλή)
Ηχεί η ζωή μου σε παλιά κομμάτια, μες σε κασετόφωνα
όσους φωνάζουν μην ακούς, άκου όσους τα λεν χαμηλόφωνα
γιατί έχουν πιάσει το νόημα ήδη
και τα πιο όμορφα μάτια σ’ έχουν κοιτάξει σαν φίδι
και ας μη φαίνεται, ο άνθρωπος μετατρέπεται εύκολα
σε κάτι που σιχαίνεται, η αλήθεια να λέγεται
ευθέως έχω παίξει το παιχνίδι και ας το 'μαθα τελευταίος
ένα θέαμα πικρό, δεν νιώθω δέος
ευτυχώς ή δυστυχώς, πες τ’ όπως θες
έχω καιρό που πια σταμάτησα να κοιτάω στο χθες
γιατί δεν βγάζει πουθενά,
μετά τις δώδεκα θα δεις μπροστά στα μάτια σου αλήθεια
και όχι εικόνες που δείχνουν στα σινεμά και αποτρόπαια,
θα 'ναι γελοίο αν μετά απ’ όλα αυτά αναζητήσεις να βρεις τρόπαια και στέμμα,
είν’ η ζωή μας ένα έργο με το πιο άρρωστο θέμα.

(Ραψωδός Φιλόλογος)
Αδελφέ, είδα όλα όσα είχα κάνει
απ’ τα μάτια μου μπροστά να περνάνε καρέ-καρέ
και τα σωστά, είχανε δυσανάλογα ποσοστά
κι όλα τα λάθη δε χωράνε μέσα σ’ οχτώ χιλιοστά
ειρωνεία, όλη η ζωή μας μια ταινία
που στην ουρά περιμένουμε να δούμε με αγωνία
και είναι σαν σενάριο που ανατρέπεται εν τέλει,
είναι πόρνη η ζωή αν δε σε θέλει
Όμως κατάλαβε αυτό αν το αντέχεις
στην ταινία της ζωής αυτής δεν είσαι πρωταγωνιστής μα σκηνοθέτης
πάντα θα υπάρχει κάποιος να σου βγαίνει από πάνω
μα μάθε με μαεστρία να τον κόβεις απ’ το πλάνο
σε μπαράζ, απάντων των σκηνών κράτα όποιες θέλεις
για κάνεις της ζωής σου το μοντάζ
κάν’ τα όλα πέρα, περίμενε υπομονετικά να σε χειροκροτήσεις
εσύ ο ίδιος στην πρεμιέρα

Κοιτάζω πίσω ψάχνοντας κάτι γνώριμο ξανά για ν’ αντικρίσω
και προς το μέρος του να περπατήσω
να ζήσω και από τα αρώματά του να μεθύσω,
σαν λουλούδι να μαραθώ και ν’ ανθίσω
Κοιτάζω πίσω, τον εαυτό μου ψάχνω να του πω να μην λυγίσω,
στα δύσκολα να μην τα παρατήσω
στα μάτια να 'μαι εδώ και να μου δώσω συμβουλή
να μη μ’ αφήσω την αγάπη να μισήσω

(Λόγος Απειλή)
Δώσ’ μου καρδιά και ασ’ τον λόγο σου παράμερα
τα παιδικά μου χρόνια δε μου τα γυρνάνε πίσω
photos ούτε κάποια κάμερα
Που πάμε δεν ξέρω ούτε τι ζητάμε
βλέπουμε το θάνατό μας και μόνοι χειροκροτάμε
για να λέμε ότι πήραμε λίγο μέρος
πια οι έφηβοι σκοτώνουν την ζωή σαν να 'ναι γέρος
Είναι θέρος, μα σε όνειρα και σκέψεις ναι
τώρα που σβήνουνε τα φώτα χάνονται τα συναισθήματα κι οι λέξεις
Το πανί που πριν προβάλανε εικόνες με ηδονή
βλέπεις τα πρόσωπα που αγάπησες, ειρωνεία στεγνή
μα τι να κάνεις, αφού σου μάθανε ό,τι βλέπεις σαν σφουγγάρι
να ρουφάς και να λαμβάνεις, έτσι κάνεις
δίχως φίλτρα, κάποιοι βγαίνουνε χαμένοι από τη μήτρα
και άλλοι κλέβουνε στιγμές και θέλουν λύτρα
λίγο τσίπα να 'χες πάνω σου γαμώτο θα 'ταν σίγουρα καλύτερα
σιχάθηκα τον κόσμο που ζω μέσ’ από τα κύτταρα

(Ραψωδός Φιλόλογος)
Μες στην φουρτούνα, μεγαλωμένος απ’ την κούνια
σαν παλίρροια με σκέπαζε ο πόνος μέχρι τα μπούνια
για ν’ αντέξω ή για να μείνω πάντα στην απέξω
διαλέγω τον καπετάνιο να παίξω
στα πανιά αέρα, φέρτε καπέλο και τιμονιέρα
πείτε στους ναύτες που δειλιάζουνε να κάνουν πιο πέρα
ένα-δυο βήματα, δεν ψάχνω αφορμές ούτε προσχήματα
έχω λατρέψει τα ίδια που θα με πνίξουνε κύματα
το ξέρεις, εγώ για τα λάθη μου δεν κλαίγομαι
τ’ αντέχω και για σένα που στα δύσκολα με άφησες, να ξέρεις
τα μάτια όταν κλείνω δεν ονειρεύομαι
να ονειρευτείς εσύ δύο φορές και να μου φέρεις
μία που να μου χαρίσει ελπίδα σκέψη
ή ό,τι τέλος πάντων έχει περισσέψει
στην πρύμνη και στην πλώρη για πάντα συνοδοιπόροι
το ταξίδι ξεκινά και όποιος αντέξει

Κοιτάζω πίσω ψάχνοντας κάτι γνώριμο ξανά για ν’ αντικρίσω
και προς το μέρος του να περπατήσω
να ζήσω και από τα αρώματά του να μεθύσω,
σαν λουλούδι να μαραθώ και ν’ ανθίσω
Κοιτάζω πίσω, τον εαυτό μου ψάχνω να του πω να μην λυγίσω,
στα δύσκολα να μην τα παρατήσω
στα μάτια να 'μαι εδώ και να μου δώσω συμβουλή
να μη μ’ αφήσω την αγάπη να μισήσω