Τώρα με ξεκάθαρο μυαλό
πίνω τον καφέ μου το πρωί,
βρήκα το κουράγιο να μπορώ
μαζί σου να μην έχω υπομονή.

Μα μπορώ πια να σε διώχνω,
σφάλματα να σου χρεώνω,
κι απ’ αυτά που σου `χω δώσει
έχω πλέον μετανιώσει.

Που περίμενα εσένα
κάτι βράδια απελπισμένα,
κάτι βράδια απελπισμένα
που κομμάτιαζαν εμένα.

Τώρα με ξεκάθαρο μυαλό
αντικρίζω όλη την αλήθεια,
άργησα πολύ να το δεχτώ
πως ήσουνα μονάχα μια συνήθεια.

Μα μπορώ πια μακριά σου,
δεν τα θέλω τα φτερά σου,
κι απ’ αυτά που σου `χω δώσει
έχω πλέον μετανιώσει.

Που περίμενα εσένα
κάτι βράδια απελπισμένα,
κάτι βράδια απελπισμένα
που κομμάτιαζαν εμένα.