Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρό παιδί ακόμα,
μια κουρελού πολύχρωμη εδιάλεξα για στρώμα.
Και κάτω απ’ την αστροφεγγιά στης νύχτας τα θεμέλια
τα όνειρά μου έχτιζα, κι ας ήταν με κουρέλια.

Πέρασα μεσημέρια, βράδια,
πόνους, χαρές και χτυποκάρδια
παρέα με την κουρελού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
σήμερα δω κι αύριο αλλού,
παρέα με την κουρελού.

Μα πέρασαν χρόνια πικρά κι είπα ζωή ν’ αλλάξω,
την κουρελού δεν μπόρεσα όμως να την πετάξω
γιατί κι αν έγινε παλιά, την έχω πάντα στρώμα,
τους πόνους και τα βάσανα σ’ αυτήν τα λέω ακόμα.

Πέρασα μεσημέρια, βράδια ...

Κι αν σκίστηκε η κουρελού απ’ της ζωής τη μπόρα,
πρέπει να βρω υπομονή να τη μπαλώσω τώρα
γιατί είναι από δάκρυα κι από χαρά βαμμένη
κι έχω ολόκληρη ζωή απάνω της πλεγμένη.

Πέρασα μεσημέρια, βράδια ...