Αν ήμουν κόρακας, χρόνια διακόσια να ζήσω,
δάσκαλος τσίφτης θα πάαινα στην Πίνδο ψηλά,
σ’ ένα σχολειό, μες στα ζούδια τ’ αθώα, βουνίσιο,
πέντε γενιές, σύντροφοι, να σπουδάξω παιδιά.

Θα δασκάλευα, σύντροφοι, πέντε γενιές,
μια και δυο για ν’ αλλάξω τον κόσμο φορές.
Αηδονάκια, μικρά, `μπρος στης Γκιώνας τον πέτρινο πίνακα,
θα τα βάφτιζα αητούς, στ’ άστρου τον μαυροκόκκινο πίδακα.
Με γραφές πέτρινες, θα τους μπόλιαζα ωραία, βουνίσια
υποδόρια, αυτόνομα θάματα, παλληκαρίσια,
κι υποδόριες επαναστάσεις,
από μία στις έξι τις τάξεις !
........................................­........................................­.......
Είναι κρύο πολύ το φεγγάρι, απάνω απ’ τ’ Αγρίνιο,
όπως λέει το τραγούδι, συντρόφοι μου, σαν τ’ αλουμίνιο.
Πέντε κίσσες στο μνήμα μου, σαν χαρτορίχτρες γριές,
" Θα ξανάρθεις μου λέν’ πάλι, Λάμπρο, σε πέντε γενιές!"

Θα ξανάρθω, συντρόφοι, σε πέντε γενιές,
μια και δυο για ν’ αλλάξω τον κόσμο φορές.
Αηδονάκια, μικρά, `μπρος στης Γκιώνας τον πέτρινο πίνακα,
θα βαφτίζω αητούς, στ’ άστρου τον μαυροκόκκινο πίδακα.
Με γραφές πέτρινες, θα μπολιάζω, συντρόφοι, βουνίσια
υποδόρια, αυτόνομα θάματα, παλληκαρίσια,
κι υποδόριες επαναστάσεις,
από μία στις έξι τις τάξεις!