Μη μου ζητάς φίλε μου πάλι απόψε να σε ταξιδέψω
μόνος είπα τούτη τη φορά τα ωραία να γυρέψω
και πήρα, χίλιες εικόνες για στρωσίδι μου
τον ήλιο και μια ανάσα για ταξίδι μου
έτσι απλά να σου θυμίζω τις μικρές στιγμές στο διάβα σου
...αμέτρητες μ’ απένταρες για τη φτωχή την κλάβα σου
κακόμοιρε κοίτα να εφοπλιστείς
γιατι φοβάμαι σαν γεράσεις θα τα χρειαστείς
δεν σου κακιώνω, μα μη φωνάζεις
σ’ έχω κοζάρει που στα δύσκολα χλωμιάζεις
σ’ έχω σκανάρει τη ματιά σου όταν σηκώνεις
την τύχη σου μπροστά μου να σκοτώνεις
μέσα σ’ αλλόκοτα βράδια να ξεγλιστράς
σε μια παγίδα, με το θυμητικό σου να μεθάς
ξεροσφύρι, σαν τη στερνή μου τη μιλιά
που σου αράδιασα απόψε ολάκερα ιματιά
κοίτα να ζήσεις, να τα γευτείς απλόχερα
τα όμοφρα και μόνα απ’ τα όλοτελα
γελιέμαι αν μπορώ τ’ ονειρό μου να ξορκίσω
μάκαρι να `χα μπέσα τη θλίψη να χωρίσω
να λογαριάσω τα όνειρα, μικρά θυμιαματά μου
αφου κάποιοι, ακόμα, μετρούν τα βηματά μου
βουλιάζουν μες την πλάνη που μόνοι καταστρώνουν
να ’ναι καλά τα λόγια μου που άσαλευτα ριζώνουν...

όταν διψούσα, μου διναν ξίδι για να πιω
όσο πονούσα, τη μοναξιά τους σκαρφιζόμουνα
κι ενω γελούσα, κύλαγε το αίμα στο σταυρό
σε δυο λεπτά θα ξεψυχούσα, μα ονειρευόμουνα...

Σ’ όποιο κόσμο κι αν τραβήξω πάλι πλάνεμα αντικρίζω
σ’ όποιο τόπο κι αν χαθώ, πάντα μόνος τριγυρίζω
σ’ ό,τι σκάρτο κι απάτητο η τύχη μ’ έχει μπλέξει
απο σκέψεις πρωτόπλαστες σε μια στερνή μου λέξη
κι όσα θάβονται θαρρώ, σε μια του κόσμου χάρη
ένας φόβος απο μπρός κι ενας ξωπίσω παλατζάρης
σαν τα λόγια που βάλθηκα σιμά σου ν’ αραδιάσω
χουνέρι που με έσπρωξε τον κόσμο να χαλάσω
την πόρτα ν’ ανοίξω σε κάθε μου στιγμή
αλλα κι αυτη η γαμημένη ηταν κλειστή!
για κει που έτρεξα ο χαζός κάλπικα όλοι στη σαπίλα τους
στο βλέμμα μου απάνω χαζεύαν την ξεφτίλα τους
κι εγώ, τι να σου δώσω;
αφου με τρέχει το ίδιο τέλος αν πληγώσω
μ’ ένα δάκρυ να κερνώ τη μοναξιά μου
και ν’ αράξω όπως κι απόψε στην απανεμϊά μου...