Ρώτησα για σένα το φεγγάρι
κι αυτό μου είπε κλαίγοντας
πως πάλι πας γυρεύοντας.

Κάνε μου, αγάπη μου, τη χάρη,
μη με πονάς αφόρητα
με λάθη ασυγχώρητα.

Μήπως να τελειώσουμε,
μήπως να χωρίσουμε,
μήπως είναι ώρα, μάτια μου,
για να το διαλύσουμε;

Μήπως με βαρέθηκες και ψάχνεις αφορμές;
Πες το να τελειώνουμε, μη νιώθεις ενοχές.
Στη ζωή δεν έχω μάθει να παρακαλώ.
Μάζεψε τα πράγματά σου κι άντε στο καλό.

Ρώτησα τ’ αστέρια πού γυρίζεις,
κι εκείνα δε μιλήσανε,
ματώσανε και σβήσανε.

Το όνειρο, αγάπη μου, γκρεμίζεις.
Μα πλέον δεν ανέχομαι
με άλλη να σε σκέφτομαι.

Μήπως να τελειώσουμε,
μήπως να χωρίσουμε,
μήπως είναι ώρα, μάτια μου,
για να το διαλύσουμε;

Μήπως με βαρέθηκες και ψάχνεις αφορμές;
Πες το να τελειώνουμε, μη νιώθεις ενοχές.
Στη ζωή δεν έχω μάθει να παρακαλώ.
Μάζεψε τα πράγματά σου κι άντε στο καλό.