Θανάση μου όσο τρέχεις
μοιάζεις στην ίδια τη ζωή
στις πίκρες όσο αντέχεις
θα με κάνεις να αισθάνομαι παιδί.

Γεμίζαν οι οθόνες
από αγάπη κι ανθρωπιά
με γέλια οι χειμώνες
απ’ τα πάθη σου που `ταν τραγικά.

Στους δρόμους κι αν γυρνούσες
χωρίς γυναίκα και λεφτά
τη μοίρα ξεγελούσες
με χαμόγελα σαν φωτιές ζεστά.

Πώς ακτινοβολούσες
βρε φιλαράκο παιδικέ
όταν πυροβολούσες
προς τον Χίτλερ με μύλο του καφέ.

Τον κόσμο αγαπούσες
τι κι αν σε κέρασε ψευτιά
για μιαν ελπίδα ζούσες
και γι’ αυτήν αγωνίστηκες σκληρά.

Γι’ αυτό στην παραζάλη
βρε φιλαράκο παιδικέ
της πρόσφερες μια αγκάλη
κι έναν έρωτα αγνό χωρίς εφφέ.

Ένα σακί παιχνίδια
μοίρασες στα φτωχά παιδιά
μ’ ένα σακί βρισίδια
σε πληρώσανε τα αφεντικά.

Μια προκοπή δεν είδες
σαν έμπορας και σαν ταμπής
σού ρίχτηκαν οβίδες
και δεν έμαθες βέσπα να οδηγείς.

Κι αν για αλήθεια κρύβεις
βράχια απ’ τη Μακρόνησο
πάντα θα μας αμείβεις
μ’ έναν κόσμο γλυκό σαν όνειρο.