Τον είδαν, σκοτάδι απ` έξω
Στρέψαν τα φώτα κατά πάνω του
Ανάκατες φωνές στριγκλιές και βογκητά
Τον ματάδαν να γλιστρά κάτω απ` τους μπάτσους,
τους φανοστάτες, το φεγγάρι.
Τον πετροβόλησαν του ρίξανε καναδυό ντουφεκιές
και κάμποσοι που κράταγαν μαχαίρι τον πρόφτασαν
Δυο δάχτυλα απ` την καρδιά το αίμα έτρεχε
Ένα παιδί λευτερώθηκε από το οργισμένο πλήθος
κι έβαλε το δάχτυλο στη λαβωματιά
Χρύσωσε...

Κατέβηκε η σελήνη να δει τα θάμα και φώτισε τον νεκρό
Ένα μεγάλο αστέρι έφεγγε κατά πάνω του
Φάνηκε ένα άσπρο περιστέρι μ` ανοιγμένες τις φτερούγες
Δάκρυσε η κοπελιά .
Με το μαντήλι της σκούπισε τον ιδρώτα στο πρόσωπό του και το φίλησε
Χρύσωσαν τα χείλια την είπαν κλέφτρα
Δε την ξαναφίλησε κανείς...

Κάμανε καιρό από τότε να τη δούνε
Όταν την ξαναβρήκαν ήταν στο ίδιο μέρος που έδωσε το στερνό φιλί της
Οι γιαγιάδες έπαψαν να το εξιστορούν στα εγγόνια τους
Μονάχα σαν φύσαγε τα βράδια ο βοριάς, χρύσωναν τα μαντήλια των κοριτσιών
Βιαστικά εκείνες τα κένταγαν με κόκκινη κλωστή να τα χαρίσουν το πρωί στους αγαπητικούς
Τότες σταυροκοπιόντουσαν ακόμα στα εικονοστάσια
Τώρα λίγοι το θυμούνται...

Μόνο ο φονιάς ακόμα ακούει στα ανεμοδαρμένα παραθυρόφυλλά του
το τραγούδι του κοριτσιού που σεργιανά λευκοντυμένη τις νύχτες
και μαζώνει ανεμώνες να τις χαρίσει στον αφέντη ήλιο
να τον καλοπιάσει
για ν` αγαπά τους ανθρώπους.