Έφυγαν μόνα τους τα χρόνια
σαν ασυνόδευτα κορίτσια απ’ το σκοτάδι σου
Έτρεξαν να μην τα προλάβεις
μέσα σε διάφανα μπαλόνια
που μ’ ένα φύσημα φυλάκισες τα λάθη σου
μήπως τα δεις και καταλάβεις.

Πες μου ποιο πόλεμο βοηθάς;
Ποια μαχαιριά σε ψηλαφίζει;
Σε τίνος το όνειρο ξυπνάς;
Ποιος εφιάλτης σε εξορίζει;
Οι έρωτες φέρνουν πληγές
μα δε σε βλέπω να φοβάσαι.
Δεν είναι τίποτα μου λες,
μια γρατζουνιά για να θυμάσαι.

Αλλά μην ψάχνεις απαντήσεις,
κανείς δεν βρήκε όλου του κόσμου τα νοήματα.
Και τίποτα δεν περισσεύει
γι’ αυτό μην φέρεις αντιρρήσεις.
Δεν αστειεύονται της μοίρας τα αινίγματα
και όποιος χάσει κινδυνεύει.

Πες μου ποιο πόλεμο βοηθάς;
Ποια μαχαιριά σε ψηλαφίζει;
Σε τίνος το όνειρο ξυπνάς;
Ποιος εφιάλτης σε εξορίζει;
Οι έρωτες φέρνουν πληγές
μα δε σε βλέπω να φοβάσαι.
Δεν είναι τίποτα μου λες,
μια γρατζουνιά για να θυμάσαι.