Τέσσερις η ώρα κι η πατρίδα ξαγρυπνά
σκόρπισαν τα μάτια της σε καθεμιά σκοπιά
κι εγώ αρματωμένος μ’ εξαρτύσεις οπλισμού
μόνος μου βυθίζομαι στο φως του αυγερινού,

Ένας τρίωρος αιώνας
κι ένας βρωμικος στρατώνας
μοιάζει φαρσοκωμωδία
η στρατιωτική θητεία.

Πάλι θα σκιαμαχήσω
με τ’ αστέρια θα μιλήσω
κι η μορφή σου στο σκοτάδι
θα `ναι σαν κρασί και λάδι.

Δίπλα μου κουρνιάζει ένα κανελλί σκυλί
μοιάζει με δοξάρι που γυρεύει ένα βιολί
να τού εμφυσήσει μια μελωδική πνοή
που θα μού θυμίσει πόσο απλή είν’ η ζωή.

Τόσο απλή, τόσο ωραία
μα είναι πάντοτε μοιραία
η στιγμή που μόνος μένεις
δίχως να το επιλέγεις.

Το σκυλί που με κοιτάζει
το σκοτάδι κομματιάζει
και στης λήθης τους διαδρόμους
στρώνει της ζωής τους νόμους.

Έχω αποθηκεύσει στις φιάλες του μυαλού
τ’ άρωμα και τους χυμούς του φίνου σου κορμιού
τις ανοίγω με ευλάβεια κι ονειρεύομαι
πως την αμβροσία του έρωτά σου γεύομαι.

Είν’ ο πόθος μου ναυάγιο
και ξωκκλήσι δίχως άγιο
είν’ η θύμησή σου φλόγα
που αργοσβήνει σε μια υπόγα.

Στέκεις στη γωνιά του απείρου
σαν απομεινάρι ονείρου
κι η σκοπιά ταξίδι μοιάζει
στου δεσμού μας το μπουγάζι.