Γύριζα γύρω από εσένα όπως στον ήλιο ο πλανήτης
ήμουνα όζον πάνω απ’ τη γη σου
ήθελες φως, γινόμουνα ένας πυρωμένος κομήτης
να έχεις ευχή σε κάθε αυγή σου.
Τώρα χορεύω σε μια φλέβα που χτυπάει στον κρόταφό σου,
είμαι το αίμα στο βολβό του ματιού σου,
όλες οι σκέψεις μοναξιάς μέσα στον εγκέφαλό σου,
είμαι ο σταυρός κάθε μικρού θεού σου.

Κοίτα λίγο τον ουρανό,
είναι το μόνο κοινό μας πράγμα πλέον.

Πότιζα όλες τις ερήμους σου, ήμουν ένα ποτάμι,
ήμουν το τύμπανο μεσ’την καρδιά σου
και κάθε που έκλαιγες γινόμουν ένα απέραντο λιβάδι
να φυτρώσουνε παιδιά απ’ τα δάκρυά σου.
Τώρα στραγγίζω τις φλέβες σου, υφέρπουσα θλίψη,
βλέπεις η αύρα σου ολοένα ξεθωριάζει.
Είμαι το άτυχο χαμόγελο που θέλει να κρύψει
πως ότι μισούσες τώρα σου μοιάζει.

Κοίτα λίγο τον ουρανό,
είναι το μόνο κοινό μας πράγμα πλέον.

Φρόντιζα πάντα να διώχνω όλες σου τις σκιές,
η αλήθεια ήμουνα στα ψέματά σου.
Κάθε αγκαλιά μου ήταν στέγη για τις μαύρες σου βροχές,
άσπιλη να `χεις πάντα την ομορφιά σου.
Τώρα ξυπνάω όταν κοιμάσαι, σου στοιχειώνω το στέμμα
είμαι αυτός που φοβόσουν ότι είμαι
σε κάθε ανέκφραστη σου μάσκα και σε κάθε άδειο βλέμμα
στον ουρανό σου πάντα θα κείμαι.

Κοίτα λίγο τον ουρανό,
είναι το μόνο κοινό μας πράγμα πλέον.