Νταρντάνα στην κορμοστασιά και στην ψυχή νταρντάνα,
πόχεις το γέλιο σύντροφο και την αγάπη αδέρφι,
εσένα δε σε γέννησε σ’ αυτό τον κόσμο μάνα...
Πήρες για μάνα τη χαρά και για μπαμπά το κέφι.

Εσύ `σαι τ’ ακατέλυτο και καυτερό μεθύσι,
που το ρακί ρεζίλεψες με τα κεράσματά σου
και το τραγούδι σ’ άνοιξε μπροστά στ’ αηδόνια κρίση,
γιατί το πικροβούβανεν η ζαχαρολαλιά σου.

Μέσα στα δάση πέρδικα και πάπια στο γιαλό
και πεταλούδα στους ανθούς και κρίνος μες στη γλάστρα,
με τη βαρκούλα του έρωτα, το βράδυ το απαλό,
λάμνεις με τα χεράκια σου κι ανατινάζεις άστρα.

Νταρντάνα, να σε χαίρεται του ωραίου χωριού σου η γέννα
και να το χαίρεσαι κι εσύ, που δόξα του σκορπάς
κι αν λυπηθείς καμιά φορά, λυπήσου μόνο εμένα,
που σ’ αγαπώ κατάβαθα και που δε μ’ αγαπάς.