Κάθε βράδυ που κοιμάμαι με μονό σεντόνι,
σαν να πέφτει το ταβάνι και να με πλακώνει.
Τότε παίρνω δρόμους με ηθικό κομμάτια
και τραγούδια που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Της Ομόνοιας τα φανάρια τα περνάω σφαίρα
και Σωκράτους δεκατρία να με βρίσκει η μέρα,
με κορμί τσαλακωμένο, κακοχαϊδεμένο,
και φωνή πίσω να λέει "κι αύριο περιμένω!"

Κι εσύ στον κόσμο σου,
στον ίσιο δρόμο σου,
χωρίς φανάρια και χωρίς επιστροφή.
Κι εγώ στον κόσμο μου,
στον κόντρα νόμο μου,
να ψάχνω λύτρωση σε μια κλειστή στροφή!

Την Αθήνα που γελάει να φωνάζω "ψεύτρα"
κι οι βιτρίνες της Σταδίου να ζητάνε πέτρα,
να γουστάρω ελευθερία, σαν βαρυποινίτης,
και της τρέλας μου να είμαι ο γραφικός προφήτης.

Κι εσύ στον κόσμο σου,
στον ίσιο δρόμο σου,
χωρίς φανάρια και χωρίς επιστροφή.
Κι εγώ στον κόσμο μου,
στον κόντρα νόμο μου,
να ψάχνω λύτρωση σε μια κλειστή στροφή!