Τραγουδιστής πολλά εύμορφος νέον εύμορφο ερωτεύθη,
περίσσιο πάθος έβαλε στα μαραμένα στήθη
και με τα χείλη τα χλωμά τραγούδαγε τον καημόν του:
"Αγνάτια του να κάθομαι να κρένει και ν’ ακούω,
να βλέπω τα ξανθά μαλλιά και τα δροσάτα χείλη,
πόχουν του ρόιδου τη βαφή, του μήλου την γλυκάδα".
Και το τραγούδι του ήκουσαν οι νιες κι οι πανδρεμένες,
φωνάξανε τα εύμορφα κοράσια κι οι νυφάδες:
"Άνδρας τον άνδρα ν’ αγαπά, σέρνει με το τραγούδι
και γάμος κι αρραβώνιασμα θα παν λησμονημένα
και θα διαβαίνει η νύκτα μας δίχως ανδρός το πλάγι
και τα βυζιά του κόρφου μας παιδί δε θ’ αναστήσουν".
Πανήγυρη ξημέρωνε πέρα στα βιλαέτια
και στα χωριά μαζώχθηκαν, άνδρες γυναίκες πάνε,
πήγε και ο τραγουδιστής κι εκράταε το λαγούτο,
και αρχίνησε το έρημο τραγούδι να λαλάει
και του λαγούτου η μελωδιά γλυκά του απιλογότουν.
Οι εύμορφες κιτρίνισαν σαν τα χλωμά λουλούδια,
τόσο στα φυλλοκάρδια τους πολύς θυμός εμβήκε,
πέτρες, λιθάρια επήρανε οι νιες κι οι πανδρεμένες,
κτύπησαν τον τραγουδιστήν εκεί οπου τραγουδούσε.
Σίγησε το παιχνίδι του τ’ ολόχρυσο λαγούτο,
κείτεται κι ο τραγουδιστής άγνωρος μες στο αίμα,
και μοιρολόι δεν του λαλεί καμιά μοιρολογίστρα,
του κόψαν το κεφάλι του τα ξώφρενα κοράσια
και σε ποτάμι το `ριξαν, μαζί με το λαγούτο
και το ποτάμι τα `βγαλε εις το γιαλό, στο κύμα,
συντροφιαστά πηγαίνανε κεφάλι και λαγούτο.
Το κύμα οπου διαβαίνανε γλυκά ηχολογούσε
και μέσα σε νησιά πολλά το πέλαγο τα πάγει,
ακούαν τριγύρω τα νησιά στο δειλινό, στο βράδυ,
ακούανε τη μελωδιά, δεν ένιωθαν πού βγαίνει.
Φώναξαν τα μικρά παιδιά: "Το πέλαγο την βγάζει".
Η μελωδιά σταμάτησε εις το βαθύ λιμάνι
σαν άστρο στα μεσάνυχτα που σ’ ένα τόπο φέγγει
και χίλια αηδόνια να λαλούν εφαίνετο πως να `ναι.
Πήγαν με τα μονόξυλα οι ναύτες οι `πιδέξιοι
και το κεφάλι πήρανε, πήραν και το λαγούτο,
σε μνήμα το εντάφιάσανε κεφάλι και λαγούτο.
Από τ’ εκείνον τον καιρόν μες στων νησιών τες χώρες
πανώρια βαρούν όργανα οι νιες, τα παλληκάρια
και μες στα ασημοχρύσαφα στολίζουν τα λαγούτα,
γεννά τες θυγατέρες της γλυκόφωνες η μάνα,
αγγέλου πόχουν πρόσωπο κι αγγέλοι στο τραγούδι.
Πλην μέσα στη βαθιά στεριά, στες φόνισσες γυναίκες,
οι άνδρες πήραν σίδερο και στην εστιά το κάψαν,
τες κορασιές εσφράγισαν στο μέτωπο, στην πλάτη
στο φονικό που κάμανε να μην πολυχαρούνε.