Αργεί το βήμα να ανεβεί
αν έχει γύρω του βροχή
κι αν είν’ η σκάλα από γυαλί
φτιαγμένη...

Γιατί αν σπάσει το γυαλί
πάνω του θρύψαλα μπορεί
αυτός που έζησε για χρόνια στη κορφή
να δένει...

Το γυάλινο της σκάλας
σαν το γυάλινο της γυάλας δε κρατά
ραγίζει κι όταν σπάσει
η άκρη του μοιράζει
τη χαρά...

Μα αν είναι πέτρα το φιλί
όσο μου μένει απ’ το γυαλί θα το διαλύσω
με του γυαλιού μου τη ρωγμή
ό, τι νικά πάνω στη γη να το νικήσω

Αργεί το φως να `ρθει κοντά
αν έχει σύννεφα μπροστά
και αν είναι ο ήλιος στο ταβάνι από γυαλί
φτιαγμένος...

Γιατί αν σπάσει το γυαλί
όποιος να φύγει δεν μπορεί
μπορεί στα θρύψαλα να μείνει μια ζωή
κρυμμένος...

Το γυάλινο εκείνου
που στην άκρη ζει του ήλιου δε κρατά
ραγίζει και όταν σπάσει
η άκρη του μοιράζει
τη χαρά.