Κάθε βράδυ ένα καινούριο χάδι
που ξυπνάς αγκαλιά με μια λερωμένη πληγή
περιμένεις χωρίς ν’ ανασαίνεις
να γίνει πάλι η ζωή κανονική

Κι αναρωτιέσαι γιατί να κρατιέσαι
τόσο καιρό μακριά από κάθε γιορτή
να ‘χες τη λύση θα την είχες χαρίσει
σε κάθε ψυχή που περιμένει ανταμοιβή

Ανοίγεις τα μάτια κάθε πρωί
ρωτάς τον εαυτό σου και δεν ξέρει γιατί
αυτό το μαύρο σύννεφο δε φεύγει από εκεί

Για πόσο ακόμα θα γυρίζεις στη βροχή
για πόσο θα χρειάζεται αυτή η προσευχή
η αγάπη χαρίζει την πιο βαθιά πληγή

ξαπλώνεις δίπλα σε σώματα άδεια
που σου αφήνουν σημάδια
κι ύστερα χάραζε
τους ακούς μα καμιά ιστορία
δεν έχει πια σημασία
ποτέ δε σε νοιάζει

Κι αναρωτιέσαι…